რკინის საწოლი

ფიქრს შეუძლია ყველაფერს მისწვდეს,
მაგრამ ვერაფერს ვერ შეცვლის იგი
და ახლაც მთვარეს მგელივით მისდევს,
როგორც მთებს აქეთ,ისევ მთებს იქით.
მე ჩემი წილი ყვითელი მთვარე
ჩამოვაფარე ფანჯრებს ფარდებად..
და ისევ რაღაც იწყება გარეთ,
ოთახშიც ისევ რაღაც მთავრდება.
     
                                          1963წ.

რკინის საწოლი

  არაფრით არ გავს ეს დღე გუშინდელს,
  თუმცა ქუჩებში ისევ ქარია,
  ისევ არ ვიცი, რას შევუშინდე,
  რა მტკივა, ანდა რა მიხარია.
  და როგორც სანთლის შუქზე ლანდები,
  დაბარბაცებენ თავში ფიქრები,
  ხვალაც ამ მწარე დღეში ვიქნები
  და ზეგაც.. ვიდრე არ დავმთავრდები...

                                                1963წ.

გულის მეორე მხარეს

ბედნიერი ვარ.მადლობთ.ნახვამდის..
ეს განშორება იმედით მავსებს.
არ მყავდა ღმერთი და ბედს დავყავდი
და თავის ვნებას მახვევდა თავზე.
რაც დღემდე მოხდა,მოხდა თავისით,
მე არაფერში არ ჩავრეულვარ.
დრო კი გაფრინდა და ჯერ არ ვიცი,
რა გამოსტაცა ჩემმა რვეულმა.
რაც დღემდე ითქვა,ქარისთვის ითქვა,
სათქმელს სურვილი სჭარბობდა თქმისა
და ვარსკვლავივით შორეულ მიზანს
ძაღლივით მწარედ უყემდა სიტყვა.
     
                                               
       
                                                         1967წ