მატარებლები და მგზავრები

წვიმაც ასეა: მტვრიან ტოტებზემაშინ გადირბენს, როცა არ ელი,
და მერე დაგაქვს, როგორც მოტივი,
აჩემებული და საყვარელი.

მაგრან შენ უკვე ტყუილად ბორგავ,
დამთავრდა ვნება - დარჩა ამბავი..
და სველ აფიშას კითხულობს ქოლგა
და თავისი გზით მიქრის ტრამვაი.

მატარებლები და მგზავრები

წვიმს. მოწყენილი და სველი კვამლი
ცას ეტმასნება და სადღაც ერთვის.
ეს შემოდგომის დღეებიც წავლენ,
ხსოვნას შერჩება ათასში ერთი.
აი, გაივლის სულ ცოტა ხანი,
მეც მოგონებად ვიქცევი შენთვის..
წვიმს. მოწყენილი და სველი კვამლი
ცას ეტმასნება და სადღაც ერთვის.

                                                   1956წ.

ძველი რვეული

     ძველი ლექსების კრემაცია

მე მართალი ვარ ჩემს თავთან ცამდე!
უკვე ეს ქარიც ვერაფერს შეცვლის
და ვუცქერ, როგორ იწციან ცეცხლში
ლექსები - შენ რომ მოგწონდა ადრე.

ასეთი დაჰყვათ ამ ლექსებს ბედი..
და აი, მშვიდად ვზივარ და ვუცქერ
იფერფლებიან ისინი უცებ,
მე კი, სულელი, რა ამბით ვწერდი!

ძველი რვეულები

თითქოს რიკულები სახლის ნეკნებია..
სახლი, მოწყენილი, სადღაც იყურება.
სველი, აწოწილი, მოდის ენკენისთვე,
სახლი,მოწყენილი, სადღაც იყურება.
ლამის ჩამოიღონ ზეცა წეროებმა.
სახლი, მოწყენილი სადღაც იყურება.
ერთი ფოთოლიღა იბრძვის კენწეროზე,
სახლი, მოწყენილი სადღაც იყურება.

                                                       1957წ.

ძველი რვეული

დე, მოსახდენი მოხდეს! ახია!
ეს გრძნობა ჩემზე ბევრად დიდია.
აქ სადღაც, ახლოს, შენი სახლია
ზედ ელდის მძიმე ზარი ჰკიდია.

თუ ფიქრობ.. თუმცა, რა საჭიროა,
ესეც ზერელე საუბარია..
მე კვლავ გამეხსნა ძველი ჭრილობა
და ყველაფერი იმის ბრალია.

                                        1955წ.

ძველი რვეული

დღეს სხვანაირი მზე იკბინება,
დღეს ახალ ზეცას ეხსნება რიდე..
და როიალი თეთრი კბილებით
შეჭმას უპირებს შენს ლამაზ თითებს.

თურმე დახშული მქონია ყური
და გული ჩუმი, ვით კურდღლის სორო,
თურმე ვითმენდი უამრავ სურვილს
და ვერთობოდი ფიქრებით მხოლოდ.
მაგრამ - გათავდა! ღმერთმა ინება,
რომ მეც ამ ქვეყნად ჩემს ყანას ვმკიდე..
დღეს სხვანაირი მზე იკბინება,
დღეს ახალ ზეცას ეხსნება რიდე.

ძველი რვეული

               მამა

დრო თავისი გზით წავიდა ისევ,
დატოვა ხსოვნა დღისა და ღამის..
მეც გავიზარდე და მერე ვიგრძენ
შეშფოთებული თვალები მამის.

ასე შფოთავენ წყვდიადში ტბები,
ქარიშხალი რომ უნახავთ ბევრი.
ასე ცახცახებს ფრინცელის ფრთები,
ძლივს რომ გააპო წვიმების ტევრი.

მეც ამ შფოთვით და ცახცახით ვცხოვრობ,
თუმცა ჯერ თითქოს არავინ მერჩის:
ეს - ალუბლების ჩრდილია მხოლოდ,
ეს - გაზაფხული ჩურჩულებს ბნელში..

                                                    1955წ.